Spaghetti, sushi en botjes kluiven, dat is het lievelingseten van twee-eiige tweeling Roos en Fay. Roos is vastbesloten om een keer naar Italië te gaan en wil juffrouw worden. Fay is er nog niet over uit: bloemist, kapster, archeoloog of bij de dierenambulance, maar liever nog een combinatie van alles. Een ding is zeker: ze houden van kwebbelen. Ze kunnen als tweeling niet elkaars gedachten lezen, maar denken wel vaak hetzelfde en nemen het áltijd voor elkaar op. Ze zitten in aparte klassen, groep 7, en hebben allebei hun eigen vriendinnetjes. Twee meiden met veel hobby’s: paardrijden, circus, schilderen, puzzelen en trampolinespringen om er een paar te noemen.
Bij hun eerste geschiedenisles in groep 3 mochten ze thuis een stamboom maken en toen kwam de vraag: hoe gaan we dit doen? Samen met papa Marc hebben ze allebei in de kring op school aan de hand van foto’s een spreekbeurt gehouden over pleegkind zijn. Hun fijnste momenten samen als gezin zijn de liefdevolle avonden wanneer ze alle vier verzoeknummers draaien op Spotify en in de woonkamer gaan dansen en zingen met elkaar. Hét liedje van Roos is Rode Wijn (Kraantje Pappie en Maan), Marc hoort dan graag Luna van Ernst Jansz en Sandra, Here Comes The Sun van Nina Simone. Fay sluit steevast af met You Are My Sunshine uit Frozen en dan is het bedtijd.
Sandra (coördinator en leerkracht in het basisonderwijs) en Marc (docent Grafisch Lyceum Utrecht en grafisch vormgever) kregen op een wat latere leeftijd een relatie en wilden heel graag kinderen. Het bleek lastig om samen kinderen te krijgen. Ze hebben een medisch traject doorlopen, maar zijn hier al redelijk vroeg weer mee gestopt. Sandra vertelt dat ze tijdens het proces al veel over adoptie aan het lezen was. Toen ze uiteindelijk definitief met het medische traject zijn gestopt, zijn Sandra en Marc de adoptiebijeenkomsten gaan bijwonen. Nadat ze het gehele traject hadden doorlopen en de eindstreep in zicht was, kwamen er steeds meer twijfels. De misstanden destijds in Haïti waaruit bleek dat er heel veel dingen misgingen, droegen daar ook aan bij (adopties uit het buitenland zijn in februari 2021 per direct opgeschort, de commissie-Joustra die dat ontdekte, deed onderzoek naar de periode 1967 tot 1998 in zowel China, Haïti en Oeganda, red.).
Sandra en Marc bemerkten dat hun grenzen weer werden opgerekt, dit gevoel herkenden ze uit het ziekenhuistraject. “We kregen het gevoel dat er een beetje misbruik van mensen zoals wij -mensen die zó graag kinderen willen- werd gemaakt. Er moest van alles, allerlei eisen, voorwaarden, een juridische trechter en geld, veel geld. Tegelijkertijd gaat er veel mis in de landen waar de adoptiekinderen vandaan komen, ook daar worden grenzen opgerekt, maatschappelijke en economische grenzen. Wordt daar ook misbruik gemaakt van de situatie van mensen? Wat zijn we aan het doen? Het voelt helemaal niet goed.” Ze kozen in eerste instantie adoptie omdat ze dan wisten dat het kind bij ze zou blijven, in tegenstelling tot pleegzorg waarbij terugkeer naar ouders altijd het uitgangspunt blijft. “Toch bekroop bij ons steeds meer de vraag: in wiens belang is dit nu eigenlijk? Dit is in het belang van ons, maar helemaal niet in het belang van de kinderen. Kinderen zijn nieuwsgierig en moeten zich eigenlijk over alles eindeloos vragen kunnen stellen. Behalve over die ene existentiële vraag; mag ik er zijn? Wanneer het gaat over hun achtergrond en hun ouders denk ik dat het beter is wanneer kinderen opgroeien met antwoorden, hoe ingewikkeld ook, dan wanneer je als kind je leven lang opgroeit met onbeantwoorde vragen over je afkomst.”
Marc vertelt: “Eenmaal in de wachtstand bij het adoptiebureau, kwam er meer rust en tijd voor reflectie de afgelopen tijd. Nee, we wilden dit gewoon helemaal niet.” Sandra en Marc voelden zich ontzettend opgelucht, maar de kinderwens bleef natuurlijk. Sandra vertelt “Ik heb me nooit afgevraagd of ik kinderen wil, dat was een vanzelfsprekendheid. En toen lukte het niet. Het is moeilijk een toekomst te zien, als dat zó bij je hoort, de wens om die rol te vervullen. Ik kon niet vooruit kijken en accepteren: dat gaat nooit gebeuren. In die zin ben je ook echt bereid om alles te onderzoeken.”
Er waren bij de adoptiebijeenkomsten ook een paar ambassadeurs van pleegzorg. Ze besluiten zich aan te melden voor pleegzorg. Het voelde heel positief en integer, vanuit meedenken, respect en begrip. “Je voelde je echt welkom bij entrealindenhout." vertelt Sandra. De gesprekken waren prettig, ze namen deel aan bijeenkomsten met andere aspirant pleegouders, waarbij rollenspellen om te oefenen als pleegouders een belangrijk aspect was. Op de avond van 19 mei 2011 maakten Sandra en Marc kennis met hun toekomstige pleegzorgbegeleider. Na alle belangrijke zaken te hebben doorgenomen vroeg Sandra: “En nu, hoe gaat het nu verder, hoe lang gaat het nog duren voordat…?” De pleegzorgbegeleider antwoordde: “Eigenlijk hebben we al iets in gedachten dat we graag met jullie willen delen.” “Ik begon helemaal te gloeien”, vertelt Sandra. Er waren twee meisjes, een tweeling, van 1 jaar oud die op dat moment in een crisisgezin verbleven. Ze zochten een perspectief biedend gezin..
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's -
19 mei, de dag die hun leven zou veranderen, bleek ook de eerste verjaardag van de meisjes. Twee meisjes, twee baby’tjes en ook nog eens een tweeling! Ze kregen een week om erover na te denken. Dit werd een “Ja! Wij durven dit aan!” Ze kregen een dossier en een foto van twee prachtige baby’s met een hoedje op in een veld met bloemen.
Ongeveer zes weken kregen ze de tijd om zich voor te bereiden op de komst van hun pleegdochters. Het crisispleeggezin dat Roos en Fay opving, was super ervaren met vier zonen. “Ja hun eerste pleegmoeder was een stuk relaxter dan ik”, vertelt Sandra lachend, “daar denk ik nog vaak aan wanneer het over veilige hechting gaat, dat is zo helend voor ze geweest in hun eerste jaar.” De meisjes waren echt twee blije baby’s. Na 19 mei reden Marc en Sandra wekelijks naar het crisisgezin en gingen ze samen oefenen met in bad doen, flesjes geven en wandelen. “Het was natuurlijk super spannend en soms ook echt heel grappig; op de dag dat de meiden definitief bij ons kwamen wonen ging Marc samen met de crisispleegvader de auto inpakken. Bedden, tweelingwagen, badjes en speelgoed, we waren superzenuwachtig natuurlijk. Toen alles in de auto zat, bleek dat ze waren vergeten om ruimte over te houden in de auto voor Roos en Fay!” Een nieuw leven brak aan, ze waren ineens met z’n vieren. “Heel fijn, heel onzeker en heel spannend die eerste jaren. We gaan er iets moois van maken en hoe moeilijk het misschien ook voor ze wordt, de meiden hebben altijd elkaar.” vertelt Sandra.
In het begin kwamen beide ouders afzonderlijk een keer in de maand op bezoek bij Roos en Fay. “Hun vader steunde het dat ze bij ons kwamen, hun moeder vond het heel moeilijk. Ik kon me dat zo goed voorstellen. Zij was hun moeder en nu gingen anderen voor ze zorgen.” legt Sandra uit. Sinds de meisjes vijf zijn, is er geen contact meer. “Ik denk dat het te zwaar voor haar was. Met hun vader hebben ze tot een jaar geleden een goede band opgebouwd. Op dit moment zien ze hem niet en dat is best lastig voor ze. Af en toe hebben we het daar over. We luisteren, zijn eerlijk, maar proberen het ook klein te houden. En altijd met respect voor hun ouders.” Wat mooi is om te horen dat de meiden het zelf hebben over hun twee mama’s en twee papa’s.
In het begin was het voor Sandra en Marc best lastig om een drempel over te stappen van het gewone verlangen vasthouden, versus de onzekere toekomst en dat durven loslaten. “Ik maakte me zorgen om de hechting van de meisjes met ons. Gaandeweg besefte ik dat ook wij moesten hechten, ik vond het nét zo spannend. Je wilt zo graag alles goed doen om die veiligheid te waarborgen. Bijna angstvallig ben je er mee bezig. Dan kwamen de ouders op bezoek en ging je bedenken, straks zijn we gehecht en dan moeten ze weg.” legt Sandra uit. Bij beslissingen als een grotere auto en een groter huis kopen, kwam telkens de angst dat de meisjes misschien ook wel weer weg moesten. “We moesten met het volle bewustzijn van een volwassene meegroeien en hechten. Je weet gewoon niet hoe het loopt, ondanks dat je het verhaal kent, weet je niet hoe het zich ontwikkelt”, geeft Marc aan. Vanaf dat Roos en Fay 7 jaar waren, werd duidelijk dat de meisjes bij hen zouden blijven en kregen Sandra en Marc de volledige voogdij. De voogd, de pleegzorgbegeleider en de vader van Roos en Fay waren erbij in de rechtbank in Arnhem. Hun vader was oprecht heel blij, hij gaf Sandra een kus en een omhelzing en riep: “Van harte gefeliciteerd!”. Een uitzonderlijk moment.
Het afgelopen jaar ziet de tweeling hun halfzus weer. Hun halfzus is 15 en is een dochter van hun vader. Ze hebben elkaar via internet gevonden na elkaar 5 jaar niet gezien te hebben. Sinds kort hebben ze er dus echt een grote zus bij, die al een paar keer is langsgekomen. Dit was een goede reden voor de aanschaf van hun eerste telefoon, ze zijn inmiddels behoorlijk actief met hun zussen-appgroep. Ook hebben ze nog een halfbroer, de 25 jarige zoon van hun moeder. Daar is momenteel geen contact mee, maar wellicht in de toekomst wel.
Sandra eindigt: “Pleegzorg is een vorm van gezinsvorming die niet vanzelfsprekend is, daarom is het gevoel van dankbaarheid heel sterk bij ons alle vier en dat beleven we iedere dag. Zo kan het ook. Roos en Fay vonden het heel belangrijk dat we zouden meewerken aan dit interview.” De boodschap van de meiden is duidelijk: “iedereen moet open staan voor pleegzorg” (Fay) en “dan kunnen meer mensen pleegkinderen nemen” (Roos).
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
