“Pleegzorg leek ons altijd al interessant”, vertelt Karin aan de keukentafel van hun huis in de Nijmeegse Hazenkamp. “Maar toen we zelf kinderen kregen verdween die gedachte een tijd naar de achtergrond.”
Tot het gezin bijna twee jaar geleden op het Jeugdjournaal een item zag over pleegzorg. “Onze kinderen vroegen waarom wíj geen pleegkindje hadden. We bedachten we dat nu de tijd was gekomen om ons in pleegzorg te verdiepen.” Patrick vult aan: “In eerste instantie dachten we dat pleegzorg niet te combineren zou zijn met ons werk, alle clubjes van de kinderen en onze sociale activiteiten. Maar via de website en een voorlichtingsavond ontdekten we dat er heel veel opties zijn. We zijn met onze kinderen en elkaar in gesprek gegaan om erachter te komen wat voor ons mogelijk en wenselijk was. We concludeerden dat pleegzorg om het weekend ideaal zou zijn. Zo konden we een goede band met het pleegkind opbouwen, maar ook tijd hebben om met ons eigen gezin dingen te ondernemen.” Karin: “Pleegzorg doe je namelijk echt samen. Het is hartstikke mooi dat je dit als ouders wilt, maar je kinderen moeten er ook echt achterstaan en in geloven, anders werkt het niet.”
Het traject voor screening en intake bij pleegzorgaanbieder entrea lindenhout ervaarde het stel als persoonlijk en zorgvuldig. “We hebben heel prettige gesprekken gehad over onze eigen wensen, behoeften en mogelijkheden. Ook gaf het veel vertrouwen dat onze eigen kinderen actief bij het proces werden betrokken”, aldus Karin. In het laatste afrondende gesprek kwam de pleegzorgbegeleider naar Karin en Patrick met een voorstel. Er stond een jongetje op de wachtlijst dat goed bij hun gezin zou passen. Patrick: “Het is niet zo dat er dan ineens een kindje op de stoep hebt staat. In eerste instantie kregen wij de omschrijving van het kind op papier. Op basis van die uitleg kwam een tweede gesprek met de moeder van het jongetje, onder begeleiding van entrea lindenhout. Toen dat van beide kanten klikte kwamen Sam en zijn moeder een uurtje langs. Na een geslaagde kennismaking met de kinderen, zeiden we officieel ja en is de plaatsing gestart.”
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's, wegens privacy staat Sam niet op de foto -
De introductie van Sam in het gezin is langzaam opgebouwd: eerst een middag, daarna een hele dag, vervolgens een nachtje logeren. Inmiddels komt hij om het weekend van vrijdagmiddag tot zondagavond. “Natuurlijk was het in het begin wennen voor iedereen. Sam woont alleen met zijn moeder, dus moest wennen aan de reuring hier in huis. Onze eigen kinderen moesten leren om aandacht te delen en vonden dat soms best lastig. Zelf lagen we in het begin op zondagavond dan ook altijd erg vroeg in bed”, lacht het koppel.
Nu zien ze Sam én hun eigen kinderen genieten van het onderlinge contact. De weekenden, die in het begin bewust leeg werden gehouden, beginnen zich langzaam weer te vullen. Patrick: “Sam draait gewoon lekker mee met het gezin. Hij gaat mee naar verjaardagen, rijdt mee naar de voetbaltrainingen en onze kids gaan gezellig met hem mee naar de kinderboerderij. Op zondagavond praten we zijn moeder even bij over hoe het is gegaan en eens in de paar maanden evalueren we de samenwerking met de pleegzorgmedewerker. Daar kunnen we ook terecht als het even niet lekker loopt, maar dat is nog niet nodig geweest.”
Karin en Patrick merken dat er soms wel wat vooroordelen rond pleegkinderen en hun ouders zijn. Patrick: “Er zullen vast probleemgevallen en schrijnende situaties zijn. Maar deeltijdpleegzorg is vooral bedoeld ter ontlasting van ouders, om te voorkomen dat kinderen uit huis geplaatst worden. Wij merken dat Sam altijd veel zin heeft om naar ons te komen en zijn moeder dit ook erg ondersteunt. Hij heeft een leuk weekend, wij hebben een leuk weekend en dan brengen we hem weer terug. Daardoor kan iedereen net iets leuker in het leven staan. Dat is denk ik heel waardevol.”
Karin vertelt openhartig: “Pleegzorg is best een stap en het is behoorlijk intensief. Maar je komt erachter dat je als gezin veel flexibeler bent dan je misschien denkt. Wij realiseren ons hoe fijn het is dat wij een stabiel gezin hebben dat het vertrouwen krijgt om voor iemands kind te zorgen. Het leert onze kinderen bovendien dat het niet overal zo gaat als bij ons. Dat is voor hen ook een verrijking.”
Hoe ziet het drietal dat zelf eigenlijk? “In het begin was het wennen”, zeggen Babette en Jolijn, “maar nu niet meer. En Sam is meestal heel erg schattig”. Willem vindt het leuk dat ze veel samen spelen: met de trein, de lego of op de trampoline. “Ik heb een vriendje erbij!”
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
