Op Koningsdag ongeveer 3 jaar geleden kregen Sanne (31) en Tim (34) hun pleegzoon Thahan (6 jaar oud). Na 8 jaar samen, waarvan 1 jaar getrouwd te zijn, besloten Sanne en Tim samen om zich als pleegouders aan te melden. Na een halfjaar wachten was het moment dan daar. “Een jongetje dat heel mooi past bij jullie” was de boodschap aan de telefoon. Sanne en Tim vertellen hun verhaal.
Sanne wist al vanaf heel jong dat er later kinderen in huis zouden komen, die niet van haarzelf waren. Kinderen die een veilige plek en extra liefde nodig hebben. Toen Tim en Sanne elkaar ontmoetten, vertelde ze dit eigenlijk vrijwel gelijk aan Tim. Het was voor haar zó belangrijk, dat ze dat wel gelijk wilde delen met Tim. Sanne vertelt: "Tim had er meteen oren naar. Na een paar jaar samen te zijn geweest, kwam het onderwerp opnieuw ter sprake: we hebben het hartstikke leuk samen, misschien is er wel plek voor een kindje hier." Al snel zijn ze samen naar een informatieavond gegaan. Sanne wist dat als ze daar heen gingen, Tim helemaal om zou zijn. Zo ging het ook. "Als dit het is, dan heb ik er vertrouwen in dat wij dit kunnen", zei Tim bij thuiskomst. En zo is hun reis begonnen.
Ze vertellen dat het gehele traject van informatieavond, van bijeenkomst tot het gezinsonderzoek eigenlijk als een soort zwangerschap voelde. Het samen toeleven naar een kindje dat bij ons mag komen wonen. "Het mooiste vond ik dat Tim en ik samen veel in gesprek gingen en we zo nog meer over elkaar te weten kwamen. We moesten wel, want er kwamen veel mensen bij ons thuis die heel veel van je willen weten. Dan ga je samen in gesprek. Hoe zit dit eigenlijk, hoe denken we hierover? We hadden zelf natuurlijk geen kinderen, dus voor ons was alles nieuw."
Het was stap voor stap samen een hele bewuste keuze om een pleeggezin te worden. Na een half jaar wachten, krijgen Sanne en Tim een telefoontje met heel mooi nieuws. Hoe goed de match met Thahan was, was bijna niet te geloven. Vier weken later stond Thahan op de stoep.
Thahan was 3,5 jaar oud toen hij Sanne en Tim ontmoette. Ze vertellen dat het leren kennen van elkaar heel soepel en geleidelijk ging; iets wat ze als ontzettend fijn hebben ervaren. Ze hadden heel fijn contact met de crisispleegouders waar Thahan verbleef. "Je gaat daar heen en je voelt aan alles dat je aan iets heel nieuws gaat beginnen. Je hebt nog geen flauw idee. Het is een jongetje, je weet zijn naam en je hebt wat foto’s gezien die al compleet verschillend waren... dus je hebt wel een beetje een idee maar het blijft heel spannend." De crisispleegouders van Thahan hebben een belangrijke rol gespeeld: "We hebben ontzettend veel aan hen gehad, heel open, kregen ook echt wel meteen het gevoel van warmte, welkom, thee en samen." Alsnog omschrijven Sanne en Tim wat voor een bijzondere situatie dit was.
"Je gaat daar zitten en je weet, ik kom nu op bezoek bij het kindje dat bij ons mag komen wonen. Dat is zó gek. Je zit daar op de bank bij mensen die je niet kent maar ook een kindje wat je niet kent." Sanne had een boekje meegenomen voor Thahan: ‘het Billenboekje, want dat doet het áltijd goed, altijd een succes." Thahan vond het logischerwijs best spannend in het begin, dus ze hebben hem lekker z’n ding laten doen. Ineens kregen ze een grote show van Thahan. "Thahan ontpopte zich tot een ware musicalster, en begon te zingen, dansen en op te treden. Daarna begon hij al z’n speelgoedjes te laten zien. Dat was de eerste keer. Dan loop je vervolgens terug naar de auto en komt de emotionele ontlading eruit. Wat was het een bijzonder moment."
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's -
Die week hebben Sanne en Tim Thahan twee keer gezien bij de crisispleegouders. De week daarop weer twee keer. Tim geeft aan: “Iedereen – zowel wij als Thahan – moest wennen aan de situatie. Dus de tijd ertussen was heel fijn. Je hebt de rust nodig om alles te laten bezinken.” Een van de laatste keren zijn ze met z’n drietjes naar de speeltuin geweest. Het crisisgezin maakte vooraf ook een foto van hun drieën ter herinnering: dit is jullie eerste familiefoto. Ook ondersteunde het crisispleeggezin hen met een ledikantje, omdat Thahan nog het beschermende nodig had van dat bedje, een keukentje waar hij daar zoveel mee speelde en heel vertrouwd voor hem was. Allemaal dingen waardoor Thahan zich meer thuis voelde. Tot slot zijn ze met Thahan bij Sanne en Tim thuis geweest en weggegaan. “Toen hebben we een brandweerauto gekocht die hij zelf had uitgekozen. Dan heeft hij hier iets wat helemaal van hem is, en hier hoort.” Terwijl Sanne dit vertelt rent Thahan naar z’n brandweerauto die hij vol trots aan ons laat zien.
Toen kwam Thahan echt bij Sanne en Tim wonen. Vanuit het crisispleeggezin hoorden we dat Thahan erg hing aan mannen en dus trok hij in het begin iets meer naar Tim. Tim was voor de bescherming. Vanaf dag één ging het verrassend goed. Natuurlijk hadden ze ups en downs. Sanne vertelt: ‘Thahan kwam bij ons nadat hij weg ging uit z’n tweede bekende omgeving. Ik zeg niet dat het makkelijk is geweest, maar we hebben ook andere verhalen gehoord.” Tim geeft aan: “Wij zaten in een versneld proces. Normaal groei je samen naar een kindje toe, maar wij kregen meteen een (pleeg)zoon op 3,5 jarige leeftijd. 24/7, daar moet je met z’n tweeën natuurlijk even aan wennen.Wat ons veel geholpen heeft, is heel veel praten met elkaar, maar ook zeker met onze ouders. We hebben ervaren dat door vragen te stellen en je open te stellen voor adviezen je verder komt en je uiteindelijk meer rust ervaart.”
Thahan is een super lief jochie, en is tijdens het interview aan het fluiten, gitaar spelen, pianospelen en het ABC-liedje aan het zingen. We kijken met z’n allen gebiologeerd naar dit klein muzikaal multi-talent. Sanne lacht: “Thahan is ontzettend getalenteerd. Als hij aan staat, staat hij aan, non-stop. Toen Thahan hier kwam kon hij nog niet zo goed praten en wees hij alles aan. Als we hem in bed stopten hoorden we hem over de babyfoon constant zingen. En in zijn zelfgemaakte liedjes hoorden we dan wat hij de hele dag bedoelde: zijn gevoelens, zijn ervaringen en zijn verhalen. De verwerking van de dag, daar maakte hij hele liedjes van.”
Sanne eindigt met een mooie terugblik: “Nu we dik twee jaar verder zijn, gaat het nog steeds erg goed met Thahan. Hij heeft veel vriendjes, heeft het naar zijn zin op school en is erg sociaal. Wel blijft het een onzeker mannetje, nieuwe dingen zijn in het begin altijd spannend of éng en dan heeft hij ons echt nodig. Bij ons voelt hij zich veilig. We zeggen vaak tegen elkaar: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan’ of zoals hij zelf altijd zegt: ‘Proberen is leren’. “Hij is een echte verrijking. Niet alleen voor onszelf maar voor onze hele familie. Wij zijn dankbaar dat we hem een thuis hebben mogen geven en dat hij bij ons is.”
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
