In de bovenwoning van hun mooie taxibedrijf in Weurt, staat de koffie klaar en vertellen Alexandra (50 jaar) en Arthur (51 jaar) heel eerlijk maar met veel humor hun verhaal. Pleegdochter Marina (14 jaar) en de drie poezen zitten bij ons. Marina woont nu 5,5 jaar bij Alexandra en Arthur. Marina's moeder is overleden toen ze heel klein was en haar vader had ondersteuning nodig.
Alexandra en Arthur zijn altijd met zijn tweeën geweest en hebben samen een mooie zaak opgebouwd. Na een lange tijd geprobeerd kinderen te krijgen met vele trajecten, zeiden Alexandra en Arthur tegen elkaar: “Gaan we nu de rest van onze jaren geen kinderstemmen horen in dit huis?". Ze keken naar adoptie, maar dat voelde voor beiden niet goed. Een kindje uit het buitenland halen terwijl hier in Nederland zoveel kindjes een thuis nodig hebben, voelde voor hen onlogisch. Ze gingen samen naar een informatieavond over pleegzorg en dat voelde gelijk goed. Alexandra en Arthur geven zichzelf op als pleegouders.
Ze gingen een pittig traject in, waar ze niks dan goeds over kunnen zeggen. Er werd hen het hemd van hun lijf gevraagd, er werden goede indringende vragen gesteld. Daarna kregen ze in Tiel meerdere praktijkavonden. “Als we al een roze bril hadden, was die na die avonden wel weg!” vertelt Alexandra. “Je wordt goed voorbereid. En toen we goedgekeurd waren, was het afwachten.” Arthur geeft aan dat ze aan de pleegorganisatie een leeftijdswens hadden aangegeven: een pleegkindje tot een jaar of 7. Na een jaar gewacht te hebben realiseerden ze zich echter dat ze ook een dagje ouder werden. De ervaring met jonge nichtjes en neefjes en een drukke zaak, maakte dat ze de leeftijd van 7 jaar los hebben gelaten. “We realiseerden ons dat het pleegkind best wat ouder kon zijn voor ons. Wel het liefst net voor de pubertijd, want daar wilden we wel in meegroeien.”
En toen al na een week, kwam het telefoontje. Er was een lieve maar pittige tante die een pleeggezin nodig had. Entrea lindenhout dacht wel dat Alexandra en Arthur dit aankonden. Marina verbleef destijds op een groep bij Karakter (plek voor kinder- en jeugdpsychiatrie), maar zat daar absoluut niet op de goede plek. Op vakantie lazen Alexandra en Arthur rustig de informatie door die ze over Marina kregen. Alexandra en Arthur kregen ook foto’s van Marina. Meteen hadden ze zoiets van: "Ja, wij willen dit meisje héél graag een thuis gaan geven". Na de vakantie werd er een ontmoeting geïnitieerd in Ede. Ondertussen rent Marina naar een kast, waar ze dé foto vandaan tovert. We zien een klein drupke van 8 jaar.
Ze reizen af naar Ede, waar Karakter (de instelling waar Marina verbleef) zat. Alexandra legt uit: “We schrokken in het begin een beetje van Karakter. Marina zat daar 1,5 jaar maar het bleek een groot misverstand te zijn. Na een paar weken bleek toen al dat ze daar helemaal niet thuishoorde, maar door omstandigheden is ze daar helaas blijven hangen maar het was absoluut niet nodig.” De eerste ontmoeting was spannend. Marina vertelt zelf: “Ik weet het ongeveer nog wel. Ik zat daar met mijn teddybeer te wachten. Ik gooide hem steeds naar boven en dan viel hij weer naar beneden.” Alexandra gaat verder: “Marina werd ineens geconfronteerd met twee wildvreemden die haar pleegouders wilden worden! En wij werden ook voorgesteld aan een meisje dat onze pleegdochter ging worden. Dat is een hele nieuwe dimensie aan je leven.”
Ineens is daar dan Marina. Ze hebben het contact langzaam opgebouwd. Eerst met z’n drieën een dagje weg. Daarna mee naar Marina's turnlessen. Maar wat hen het meest bij is gebleven van die tijd is de dag naar speeltuin de Uilenbos. “Na een dag spelen, brachten we Marina weer naar bed in Ede” vertelt Alexandra. “Vervolgens stappen Arthur en ik de auto in om weer naar huis te rijden en zien haar daarboven vanuit haar slaapkamerraam op een kiertje ons helemaal nakijken. We hoorden later van de pleegzorgbegeleidster dat Marina had gezegd: ‘Ze zijn de hele middag gekomen voor mij, en de hele middag voor mij samen geweest’…Dat was als we terugkijken wel een wow-momentje!”
- verhaal gaat verder onder de familiefoto's -
Zo hebben ze met z’n drieën het contact opgebouwd en is ze vijf jaar geleden op de zaterdag van de Nijmeegse Vierdaagse feesten bij hen komen wonen. Arthur lacht. “Díe timing was niet fantastisch. De Nijmeegse Vierdaagsefeesten is voor ons bedrijf dé drukste week van het jaar. Alle wandelaars en toeristen die een taxi nodig hebben. We hadden het achteraf beter een weekje later kunnen plannen.”
Ook kwam Marina op de eerste dag van haar zomervakantie in Weurt wonen. Zat ze ineens de hele dag in de drukste week van het jaar bij hun in het taxibedrijf zonder vriendjes of vriendinnetjes in de buurt, school óf structuur. Gelukkig kwam de overbuurvrouw met haar dochters Marina welkom heten. Daarna zijn ze met z’n drietjes op vakantie gegaan naar een vakantiehuis in Cyprus. Ook dat was geen succes. “We verbleven daar in een superleuk huis… als je van rust houdt. Er is een zwembad… maar Marina kon nog niet zwemmen. Er waren wel kindjes, maar die spraken Engels. Onze wil was aanwezig, maar wij hadden nog niet de antennes uitstaan voor een kind van 9. Achteraf hadden we beter naar een hotel kunnen gaan met een animatieteam. Nu waren wij het animatieteam, dus wij waren na twee weken helemaal kapot!” Arthur lacht: “We waren blij dat we naar huis konden! Je weet niet meer wat je moet verzinnen. Al doende leert men.”
In het begin wilden Arthur en Alexandra de jaren voor Marina die niet goed zijn gegaan compenseren. “Maar dat gaat niet.” vertelt Alexandra. “Haar vader heeft in het eerste jaar goed geholpen met aarden. Want na de eerste wittebrood maanden kwamen de boze buien, eigenlijk het standaardverhaal. Ze paste zich in de eerste paar maanden super aan, maar door wat Marina heeft meegemaakt ging het er af en toe wel even op met de boze buien. Dat moet je je niet persoonlijk aantrekken. We hebben hier heus weleens met de handen in het haar gezeten. Dat duurde ongeveer een jaartje. Dan zaten we hier met z’n drietjes te eten, en wisten we eigenlijk niet wat we tegen elkaar moesten zeggen.”
Alexandra en Marina zijn samen naar een psychologenpraktijk gegaan om de boze buien aan te pakken. Emotieregulatie voor Marina, en Alexandra kreeg tips hoe ze haar daar het beste in kon begeleiden. Ook met z’n drieën zijn ze weleens naar bijeenkomsten geweest maar die waren heel erg in de praatsfeer. “Wij zijn lekker van het aanpakken. Niet lullen maar poetsen!”
Nu gaan Arthur en Alexandra naast de familievakanties met zijn drieën in het voor- en najaar alleen op vakantie naar Cyprus, en gaat Marina logeren bij vrienden met paarden, met opa strandjutten of naar dierenkamp. “Dit zou ik ook alle pleegouders willen meegeven. Je moet zelf je weg vinden in wat wel en niet voor je werkt als gezin. Je moet ook goed voor jezelf blijven zorgen. Fijne mensen om je heen die je helpen is ook heel belangrijk. Iedereen wil Marina altijd te logeren hebben, dat vinden ze helemaal geweldig en fijn!” Na dat eerste jaar zijn ze dan ook een écht gezin en is Marina hun dochter en kunnen ze het zich niet anders voorstellen. “Nu is het gewoon een puber net als alle andere pubers die je gewoon achter het behang wilt plakken. Ik hoor het weleens vriendinnen van me zeggen, en dan denk ik, ‘ja dat gevoel ken ik’. ” Marina is helemaal een onderdeel van de familie. “Zelfs mijn ouders hebben hun testament aan laten passen, dat vond ik zo lief. ‘We hebben alle kleinkinderen erin en Marina is ook onze kleindochter’. Ze noemt mijn ouders ook opa en oma, dat vind ik heel mooi.”
Alexandra en Arthur vinden de begeleiding van entrea lindenhout heel fijn, met name als het gaat om het contact met haar vader. De vragen naar vroeger beginnen te komen, en Arthur en Alexandra vinden dat ze zich daarbuiten moeten houden. “Marina heeft recht op het stellen van vragen. Compleet normaal. We vinden het heel prettig dat entrea lindenhout haar helpt in de omgang met haar vader en om antwoorden te vinden. Het lijntje met haar vader is belangrijk want het blijft haar vader.”
“Wij vertellen ons verhaal omdat wij het belangrijk vinden dat mensen er anders naar gaan kijken. Wij runnen hier een eigen bedrijf, 24 uur per dag. Het gaat altijd door. Marina is daar altijd in meegegroeid en hoort gewoon bij ons gezinsleven. Maar ook hoor ik vaak pleegzorg.. rugzakje.. ja dat klopt. Wij hebben drie katten uit het asiel. Natuurlijk is het makkelijker om een kitten uit het asiel te nemen, die kun je zelf opvoeden. Maar ik vind niks mooiers dan dat een katje na een jaar dan toch bij je op schoot kruipt en je denkt oh hij vertrouwt me. Het geeft je zóveel voldoening! Die mooie meid die hier naast me zit, het zo goed doet op school, dat is goud waard.”
Ben je na het lezen van dit verhaal geïnteresseerd geraakt, en zou je meer willen lezen en ontdekken of pleegzorg bij jou past?
